Vorige week was het eindelijk zo ver, we mochten op het vliegtuig stappen en onze reis ging beginnen. Meestal is Schiphol voor ons al het begin van ‘vakantiegevoel’, maar pakte dat even anders uit. Wegens enorme drukte op de luchthaven door alle extra Covid-checks, stonden we meer dan anderhalf uur in de rij bij de check-in. We begonnen toch een beetje te stressen toen we de rij voor ons zagen. Een mevrouw die voor ons stond, hoorden we aan een grondsteward vragen of er een mogelijkheid was dat ze vooraan kon sluiten omdat ze naar Panama ging en de tijd begon nu echt te dringen. Toen hij ja zei, zijn wij snel aangehaakt.
De check-in was eigenlijk al gesloten, maar wij zouden het vliegtuig waarschijnlijk wel halen, onze koffers was nog maar de vraag. Snel naar de security (ook een lange rij) en rennend naar de gate, we hadden nog 15 minuten voordat het vliegtuig zou vertrekken namelijk. Wie had dat verwacht, dat we ooit nog zouden rennen naar de gate. Wat een stress! Maar we hebben het gehaald gelukkig en konden eenmaal op onze stoel lekker genieten van de goede verzorging van KLM.
Na een vlucht van een dikke 10 uur, was daar eindelijk Panama City. Vanuit het vliegtuig konden we de stad en het Panamakanaal al goed zien liggen. Heel erg gaaf. Gelukkig waren ook beide koffers de oceaan overgekomen. Ons hotel voor de komende dagen was niet echt bijzonder, met enkel glas lagen we te stuiteren in ons bedje door het verkeer, maar ach, het is maar voor 3 dagen.
Op onze tweede dag konden we de stad gaan verkennen. Lopend richting de kust kwamen we er achter dat we niet in de meest goede buurt verbleven. Noem het cultuurverschil of gewoon armoede, maar de gebouwen waren grauw en vies, overal afval en het onderhoud was ook niet over naar huis te schrijven. Maar we kwamen veilig aan bij de boardwalk, een kilometers lang fiets- en wandelgebied langs de oceaan. Vanuit daar was het een korte wandeling naar de oude wijk van de stad, Casco Viejo en daarnaast ook het toeristische gedeelte. Erg mooie gebouwen die je doen denken aan de Spaanse tijd. Na een heerlijke koffie, jaja Panama koffie is erg lekker, en een klein ontbijtje besloten we een Uber te nemen naar het Panama kanaal.
Ondertussen was het enorm hard gaan regenen, hebben wij dat! Gelukkig was het wel warm. Aangekomen bij het Panamakanaal zei de meneer van het visitor centre dat het eerstvolgende grote schip pas over 3 uur werd verwacht. We mochten wel naar binnen uiteraard, maar dan zag je de sluis niet in actie. Zonde natuurlijk! Maar wat dan? Hup, weer in de Uber richting stad. Uber wordt veel gebruikt in Panama stad, ideaal en veel goedkoper dan een taxi. We zijn naar een aantal schiereilandjes gegaan en vanuit daar lekker gewandeld en geluncht.
Toen het weer tijd was om richting het kanaal te gaan was het inmiddels weer droog en zagen we bij het aanrijden al een enorm containerschip liggen. Wat een mazzel! We hebben hem van begin tot einde door de sluis zien gaan; zo gaaf, zo groot, zo dichtbij. Er was een platform om vanaf boven te kijken, maar ook vanaf beneden kon je het goed zien. We hebben meerdere schepen gezien. Omdat ons klokje nog op Nederlandse tijd stond, was voor ons de dag op tijd voorbij en zijn we lekker op tijd gaan slapen.
Op woensdag hadden we een ‘werk’ en ‘regel’ dag. Pascal moest even aan het werk en zo had Marijke even tijd om dingen uit te zoeken voor na het weekend. We zijn lekker in Casco Viejo neergestreken met onze laptops en wederom een lekkere bak koffie. Het was vandaag een feestdag dus veel dingen waren niet open of pas later, maar we hebben nog heerlijk door de wijk gewandeld want vandaag was het wel zonnig (en warm!). De avond stond in het teken van onze tassen klaarmaken want donderdag zouden we vertrekken naar de San Blas eilanden. Maar daarover later meer.
